Gambia in cijfers

De bevolking bestaat uit verschillende etnische groepen met elk een eigen taal en cultuur.  Om conflicten te vermijden heeft men Engels behouden als officiële taal.  

Het land behoort tot de armste landen in de wereld.  Met een gemiddeld maandinkomen van  110 euro leeft de overgrote meerderheid van de bevolking onder de armoedegrens.  Gezinnen rekenen veelal op de steun van familieleden in de diaspora om de eindjes aan mekaar te knopen.  Elke extra kost, zoals bijvoorbeeld door ziekte, is er eigenlijk één te veel.  

De gezondheidszorg is over de ganse lijn gebrekkig te noemen.  De geestelijke gezondheidszorg is echter heel erg onderbelicht.  Een onderzoek uit 2012 maakte een schatting van 120 000 Gambianen met een mentale aandoening (MHLAP, 2012).  Sindsdien is de bevolkingsgroei verdubbeld maar werd geen nieuw onderzoek verricht.  Je mag er dus van uitgaan dat vandaag aanzienlijk meer Gambianen lijden onder psychische klachten.  Van deze grote groep krijgt helaas slechts 10% een behandeling (MHLAP, 2012).  Al zijn hiervoor meerdere verklaringen te vinden, een verslag van de WHO uit 2012 heeft hier het volgende over te zeggen:

In 2012, the WHO summary Report on Mental Health in The Gambia stated:

“…Mental health services are very limited in the Gambia; there are significant gaps in capacity, human resources, materials, medication and outreach services, most of which stem from very limited budget allocation (about 0.5% of the national health budget is spent on mental health services)”

Gambia heeft slechts 1 psychiatrisch ziekenhuis , het Tanka Tanka Psychiatric Hospital.  Het heeft een capaciteit van 150 bedden, beschikt over 3 psychiaters en 15 verpleegsters.  Daarnaast zijn er nog enkele organisaties te vinden die zich inzetten voor mentale gezondheid.  Zij draaien veelal op vrijwilligers en filantropen.  De middelen die ze hebben worden deels bekomen door vzw's gevestigd in het buitenland.