Wel hier dan de eerste tekst op aanvraag. Deze is speciaal voor An Tielemans. Je vroeg me iets te schrijven over de stelling "Everything happens for a reason"; een persoonlijk levensmotto dat voor jou waardevol is. Ik nam de vrijheid het te vertalen naar Wat moet zijn, zal zijn". Het is een eer dit voor jou te mogen schrijven. Ik moet toegeven dat ik er eens goed over moest nadenken, of dit wel of niet klopt vanuit het standpunt van de mindfulness. Mijn besluit is, dat het er van af hangt hoe je het interpreteert. Hieronder volgt mijn interpretatie. Ik hoop dat je er iets mee bent. Wat je er ook van vindt - en natuurlijk wil ik dat wel graag via één of ander kanaal vernemen - hou vast aan je motto!
Binnen mijn praktijk als psycholoog, ga ik trouwens dikwijls samen met de cliënt op zoek naar een persoonlijk motto. Het is een krachtige en makkelijk hanteerbare tool om moeilijke momenten door te komen.
Maar dus "wat moet zijn, zal zijn!"
foto van happy earl grey by elly embregts
Feit is dat het leven gepaard gaat met ups en downs. De ups vinden we vaak vanzelfsprekend en stellen we zelden in vraag. Al zijn er best wel wat mensen die zich afvragen of ze hun geluk verdienen. De downs vinden we lastig en vaak moeilijk te aanvaarden. De éne zal dit "karma" noemen, de andere "het lot" en nog een derde benoemd dit als "Gods wil". Wat zegt mindfulness hierover?
Een juistere stellingname binnen de mindfulness zou waarschijnlijk zijn : "'T is wat 't is." Uitgangspunt is hierbij dat het stellen van de waarom vraag enkel meer stress oplevert dan nodig. Wat gebeurd is, is gebeurd; het is nu toch al gebeurd en valt niet meer te veranderen. Het enige wat rest is de volledige acceptatie van wat er gebeurd is. Zolang je jezelf blijft afvragen waarom de dingen jou overkomen en of je zus of t geen wel of niet verdiend hebt, ben je in strijd met wat is en kan je bijgevolg geen rust noch geluk vinden.
Betekent dit dat we een passieve speelbal zijn van ons lot? Neen, absoluut niet! Acceptatie komt juist tot stand door jezelf volledig open te stellen voor je ervaring. Je onderzoekt je ervaring op het niveau van je denken, je emotie en je lichaam. Wanneer je boos bent, blijf je dus bij je boosheid, zolang als nodig is terwijl je voelt wat die boosheid in jou lichaam doet . Het vraagt moed om dit te doen en is een bewuste actieve keuze.
Laat me het even verduidelijken met een voorbeeld, waarschijnlijk wel herkenbaar: Een jaar geleden hadden we binnen ons gezin een zot drukke periode. Een planning moest opgehangen worden om nog bij te kunnen houden wie waar wanneer moest zijn; mijn man en ik kruisten mekaar dikwijls in de gang waar ik naar buiten holde terwijl hij binnenkwam; de jongste van het gezin sliep meer nachten niet door dan wel ; en de grote zus vertoonde de eerste tekenen van puberteit. Moet het nog gezegd worden, dat ik meestal compleet oververmoeid het einde van de dag probeerde te halen? ( Ja ik weet het, dat klinkt mega on-mindfull en dat was het ook maar het was wel van meet af aan duidelijk dat dit maar tijdelijk zo zou zijn en dankzij mijn kennis van mindfulness heb ik dat einde ook gehaald zonder al te grote kleerscheuren.) Omdat oververmoeidheid niet het meest positieve effect heeft op mijn humeur, ben ik dan best wel eens wat korter geweest tegen de kinderen dan nodig was. Nu kon ik mezelf op die moment voor de kop slaan voor mijn reactie ; boos zijn op mezelf voor zo'n misser, waardoor de frustratie nog meer toeneemt; mijn kwaliteiten als moeder in twijfel trekken - verdien ik het eigenlijk wel om kinderen te hebben? waardoor ik ook nog eens triestig word. Vervolgens trachten dit alles te compenseren door dan toch op zijn minst te zorgen dat het huis volledig aan kant is ; want wat voor vrouw ben je, als je huis een boeltje is? en ondertussen ben ik dus niet meer enkel oververmoeid maar ook boos, dubbel gefrustreerd en triestig. Vraag me af hoeveel volwassenen dit scenario herkennen? Vroeger zou ik waarschijnlijk ook dit scenario gevolgd hebben. Wanneer ik echter de mindfulness weg volg en accepteer dat de dingen zijn wat ze zijn, gunde ik mezelf een moment om in te tunen bij mezelf ( da's hoe ik de adempauze noem) ; voelde ik dat ik prikkelbaar ben; voelde ik eveneens dat mijn spieren pijn deden van vermoeidheid en de acceptatie hiervan maakte dat ik er bewust voor koos even oprechte aandacht te besteden aan de kinderen, eventueel me te verontschuldigen en uit te leggen dat ik gewoon moe ben. Binnen dit scenario word ik ongetwijfeld beloond met de meest oprechte vorm van liefde die er bestaat, namelijk een lach en een knuffel van je kind.
Is de opvatting dat dingen gebeuren voor een rede dan in strijd met de stelling dat de dingen zijn zoals ze zijn? Nee hoor absoluut niet! Ook binnen de verschillende godsdiensten of het geloof in karma (zoals in de boeddhistische of hindoeïstische leer niet de verwesterde versie) wordt het overstijgen van de waarom-vraag aanzien als het hoogste goed. Hierover uitweiden zou ons echter te ver voeren . Laat ons dus gewoon besluiten met "wat moet zijn, zal zijn en 't is wat het is."
Reactie plaatsen
Reacties